Η υπό αίρεση των αναπτυσσόμενων οπλικών συστημάτων, Παγκόσμια Κυριαρχία των ΗΠΑ.

 

ΓΕΩΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΕΝΗΝΤΑΚΟΣΤΟ

Η ΝΕΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ

Ως προς τη μελέτη των διαμορφώσεων της Νέας Διπλωματίας, που αφορά την κατεύθυνση της μονοπολικής ηγεμονίας των ΗΠΑ, το όλο ζήτημα φέρνει στο διεθνές προσκήνιο τις ατυχίες και τους ανταγωνισμούς της PAX AMERICANA. H ευρωπαϊκή πορεία της οποίας ξεκίνησε από τις αρχές του εικοστού αιώνα, με κλειδί τον Α΄Π. Πόλεμο.

Η αμερικανική διπλωματία σε πρώτη φάση χρησιμοποίησε την εφαρμογή, των κατευθυντηρίων δογμάτων απευθυνθείσα προς τον ΄΄Ελεύθερο Κόσμο΄΄. Επειδή υπογράμμισε την ανάγκη αλλαγών, όπως υποστήριξε ο Ραλφ ΄Εμερσον (Ralph Waldo Emerson): ΄΄ Τίποτε μεγάλο δεν επιτεύχθηκε ποτέ, χωρίς ενθουσιασμό΄΄.

Οι Αμερικανοί, από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, με την εμφάνιση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων, φρόντισαν για την εφαρμογή, της δυναμικής διπλωματίας του δόγματος Μονρό. Δηλαδή την απομάκρυνση των ευρωπαϊκών Αποικιακών Δυνάμεων από την ήπειρό τους. Η αποικιακή αντιπαθής Διπλωματία της Κανονιοφόρου της βρετανικής αυτοκρατορίας, υποκαταστάθηκε.

 Από την όχι συμπαθή βέβαια ‘‘Διπλωματία της Εισβολής’’ των Αμερικανών πεζοναυτών στη Λατινική Αμερική. Προς υπεράσπιση της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Έτσι ξεχείλωναν τα σύνορα των ΗΠΑ μαζί με τα αμερικανικά συμφέροντα ανά τον Πλανήτη, όπου υπήρχαν Αμερικανοί πολίτες.

Η διπλωματία της έξωθεν μονομερούς, άνευ αντιδράσεων της στρατιωτικής Επέμβασης, χάριν των γεωπολιτικών συμφερόντων, σήμανε το τέλος της Διπλωματίας του Διευθυντηρίου της ‘‘Μεταξωτής Κάλτσας’’. Η οποία συμφωνήθηκε στο Συνέδριο της Βιέννης (1815), από τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας, που θα εναντιώνονταν στην ελληνική επανάσταση του ’21.

 

 

Η γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ, άλλαξε εκ βάθρων τις τότε διπλωματικές κατευθύνσεις. Επειδή προσκόμισε νέες δυναμικές συνιστώσες, εκτός της αμιγούς στρατιωτικής ισχύος. Που κατέλαβαν το πεδίο των Διεθνών Σχέσεων, Ανακατατάξεων και Αντιπαλοτήτων.

Οι γεωστρατηγικές προτεραιότητες των Αμερικανών, επέβαλαν το κλείσιμο των λογαριασμών με την ευρωπαϊκή Αποικιοκρατία στην αμερικανική Ήπειρο. Και έτσι εφαρμόστηκε ‘‘ η Διπλωματία του Ραβδιού’’ περισσότερο, από εκείνη που μέχρι τότε σχημάτιζε ο Αποικιακός ΄΄Βρόγχος του Καρότου΄΄. Εκείνου που απολαμβάνει σήμερα μονομερώς, από την διπλωματικά ανύπαρκτη ευρωπαϊκή ηγεμόνευση της Μέρκελ, ο Ερντογάν, μέχρι την τελική πτώση του.

Η γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ, υπαγόρευσε επίσης την επέκταση της αμερικανικής επιρροής, δια της κακής και εξορκισμένης διπλωματίας της Αποικιοκρατίας, στη Λεκάνη του Ειρηνικού Ωκεανού.

Εκεί όπου κυριαρχούσε το δέος της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Το ευρωπαϊκό προγεφύρωμα της στρατηγικής ηγεμονίας των ΗΠΑ, προσφέρθηκε μετά την οριστική εγκατάλειψη του αμερικανικού Απομονωτισμού. Και την απροκάλυπτη ανάμειξη των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές ανακατατάξεις.

 

        

Η Νέα Διπλωματία των ΗΠΑ, ως στρατηγική τακτική, εμφανίστηκε από τον δογματικό Ουίλσον. Ο οποίος ηγήθηκε της αμερικανικής αντιπροσωπείας, κατά τη σύναψη της Συνθήκης Ειρήνης του Α. Π. Πολέμου, των Βερσαλλιών.

 Οι Αμερικανοί, χρησιμοποίησαν το δόγμα Ουίλσον, ως την απαρχή της πολυδιάσπασης του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου. Και το μετασχηματισμό του, σε αντιπροσωπευτικότερο διεθνή Οργανισμό. Ο οποίος υποτίθετο ότι θα συνιστούσε την αφετηρία της Πολυμερούς διπλωματίας, των Διεθνών Οργανισμών.

Η γεωπολιτική στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ, τότε υιοθετούσε νέες διπλωματικές πρακτικές. Διότι στοιχειοθετούντο από δύο γενεσιουργά αίτια, με τις αντίστοιχες παραμετρικές επιπτώσεις.

Οι ΗΠΑ, γνώριζαν ήδη τα συλλειτουργικά αποτελέσματα του Γεωπολιτισμού, επί της γεωπολιτικής στρατηγικής. Οι ιθαγενείς των νησιών του Ειρηνικού Ωκεανού, φάνηκε αμέσως ότι χρειάζονταν πολύ χρόνο προκειμένου ν’ αφομοίωναν τους κανόνες του μπέηζ-μπολ. Και οι δημοκρατικές ΗΠΑ, δε θα μπορούσαν επ’ άπειρον να στήριζαν ανελεύθερα καταπιεστικά καθεστώτα, με μαριονέτες και αχυρανθρώπους δικτατορίσκους. Παρότι η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο λάτρευε το μπέηζ-μπολ μαζί και ο ηγέτης της.       

Μ’ άλλα λόγια οι ’’ραφιναρισμένοι’’ Ευρωπαίοι, χρειάζονταν εγγυήσεις, κάτι παραπάνω από τους λαούς του Ειρηνικού, εκτός των Αγγλοσαξονοκελτών της Αυστραλίας. Το μέλλον της γηραιάς ηπείρου, οι Αμερικανοί διά στόματος Ουίλσον, νόμισαν ότι εξασφάλισαν, με την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών (Κ. τ. Ε.), τις μελλοντικές διευθετήσεις.

Οι ‘‘Δικηγόροι του διαβόλου’’, της Διεθνούς Διπλωματίας, μπορούσαν πλέον να έβλεπαν ότι ο Α΄Π. Πόλεμος, εγκατέστησε ουσιαστικά τις Η.Π.Α στη ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Οι καταλυτικές συνέπειες, όσον αφορούσε την ευρωπαϊκή συνολική γεωπολιτική στρατηγική, συνδυάζονταν μετά τις επί μέρους εθνικές γεωπολιτικές επιδιώξεις. Κυρίως των ευρωπαϊκών αντιπάλων προαιώνιων ηγετικών δυνάμεων, δηλαδή της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Το γεωπολιτικό ‘‘όραμα Ουίλσον’’, για ένα Κόσμο χωρίς ένοπλες συγκρούσεις, έπρεπε να ξεκαθάριζε, a priori, το στρατηγικό ρόλο της μετασχηματιζόμενης τότε ρωσικής ασιατικής Δύναμης. Που θα λάμβανε τις διαστάσεις, της νέας πραγματικότητας που ασπάστηκαν οι πρώην τσαρικοί μουζίκοι. Από τη γεωπολιτική μεταβολή της, που ύψωσε την ταμπέλα  ενός αυταρχικού επαναστατικού μονολιθικού καθεστώτος. Μετά την επίσημη τη σαφέστατη διακήρυξη ‘‘ερυθρή επαναστατική, μαρξιστική, αντιαποικιακή, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική’’. Που θα ‘’ερωτεύονταν’’ τον ατίθασο Τούρκο στρατιωτικό Μουσταφά Κεμάλ για να εκδιωχθούν βίαια, από την Τουρκία οι Ευρωπαίοι Δυτικόφρονες, εικαζόμενοι ως εχθροί του ‘’Κόκκινου επαναστατικού Καθεστώτος’’.

Επίσης οι ΗΠΑ θ’απρεπε να προσδιόριζαν τους συσχετισμούς, των πιθανολογούμενων συγκρούσεων των δύο πολυπληθέστερων ασιατικών κρατών, των Ινδιών και της Κίνας. Από τις γεωπολιτικές συγκρούσεις που εμφάνισαν σαν βάση, την αναμενόμενη συμπίεση των διαφορών, με την πρώην ΕΣΣΔ. Και την εμφανή σκιά της γεωπολιτικής στρατηγικής, της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας.

 

Η ‘‘λεμφατική για την πραγματικότητα διπλωματική κατασκευή’’ του Ουίλσον, αναφορικά με τις μελλούμενες διπλωματικές ευρωπαϊκές εξελίξεις, σηματοδοτούσε τον Νέο μη ρεαλιστικό στρατηγικό Ορίζοντα των ΗΠΑ.  Που θα ακολουθούσε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.  Διότι άφηνε στους φιλύποπτους, μη ελεγχόμενους, στρατηγιστές, πολιτικούς ηγέτες της Εποχής εκείνης, σαφή ερωτηματικά. Και τούτο οφείλετο λόγω των σημειωθεισών αποστάσεων, μεταξύ των κενών της γεωπολιτικής στρατηγικής των ΗΠΑ, και της Διπλωματικής Πρακτικής που τότε ακολουθούνταν.

Η τελευταία, δέσποσε ως προς τις διαρθρωτικές αλλαγές, των ευρωπαϊκών υποθέσεων. Και κυριάρχησε διατρέχοντας τη δογματική διατύπωση, της αμερικανικής στρατηγικής.

 

Οι βάσεις των γεωπολιτικών ενδιαφερόντων των ΗΠΑ, ένθεν κακείθεν των δύο Ωκεανών του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, συνδυάζονταν με  σύνθετα προτάγματα ειδικών χειρισμών. Διότι επικεντρώθηκαν άμεσα στην αναπτυσσόμενη γεωστρατηγική σημασία, του Ινδικού Ωκεανού και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Εκεί όπου εξακολουθούσε να ‘’σπαράσσει’’ το πολιτικό περιβάλλον, η Βρετανογαλλική Αποικιοκρατία, που ανέβλυζε πετρέλαιο και άλλους φυσικούς πόρους.

Η γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ, δια της Γεωδιπλωματίας του Μεσοπολέμου, διαβίβασε παγκόσμια μηνύματα. Παρά ταύτα αποκωδικοποιήθηκαν μόνο από τις σώφρονες οξυδερκείς, αδέσμευτες και πολιτικές ηγεσίες εκτός των προκατασκευασμένων Echelons Εξουσίας. Οι Αμερικάνοι ΄΄Απομονωτιστές΄΄, δεν πρόλαβαν να επικροτήσουν τη διπλωματία της Αποχής από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Γιατί η οικονομική Κρίση του Μεσοπολέμου στις ΗΠΑ, τους οδήγησε σε νέους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς, χάριν της επείγουσας Κοινωνικής τους Συνοχής, η οποία συγκρουσιακά και επικίνδυνα διακυβεύονταν.

 

Η New Deal του προέδρου Ρούσβελτ, σε δύο φάσεις, έπεισε ότι η οικονομική ύφεση του Μεσοπολέμου, εξαφανίζονταν. Λόγω του επιτυχούς επιτεύγματος, του στρατηγήματος της κοινωνικής συναίνεσης. Η οποία επιτεύχθηκε με την προοπτική της σύζευξης, της Γεωοικονομίας μετά της Γεωδιπλωματίας των ΗΠΑ. Και τούτο συνέβηκε χάρις στην κατάκτηση των στόχων, της Γεωπολιτικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Δηλαδή της επέκτασης των αμερικανικών συμφερόντων, έπειτα από την επιλογή  της ορθολογικής και άνευ πολιτικαντισμού, της κατηγοριοποίησης των τελευταίων.

Οι  στρατηγιστές των ΗΠΑ, διεπίστωσαν την αλματώδη ανάπτυξη των Πολυεθνικών Εταιριών. Και την εξάπλωση του μιλιταριστικού πνεύματος της Ιαπωνίας συγχρόνως με τη συμτωματική ιστορικά, άνοδο των ιδεοπολιτικών μετοχών του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη. Που άρχισε την εποχή της ανασυγκρότησης των οικονομικών δυνάμεων της περιόδου του Μεσοπολέμου. Και του αγώνα της ανόδου του βιοτικού επιπέδου, από την αναθέρμανση της Οικονομίας, που υπηρετούσε σημαντικά και η στρατιωτική βιομηχανική ανάπτυξη.

Η Διπλωματία του ‘‘Μεταξωτού Λαιμοδέτη’’, αφορούσε την ομάδα των αξιοπρεπών καλοντυμένων πολιτικών και διπλωματικών στρατηγιστών. Η οποία ταλαιπώρησε δογματικά τον εικοστό αιώνα τις καίριες πτυχές της γεωπολιτικής στρατηγικής. Και έμελλε να μετασχηματίζονταν όσον αφορούσε την εσωτερική συνεργατική λειτουργικότητα. Εκείνη που εναρμονίζονταν με την αμερικανική διπλωματική κουλτούρα της Γεωδιπλωματίας, δηλαδή του μίγματος της Γεωοικονομίας και του Γεωπολιτισμού, με τη μορφή του επίκρατήσαντος Αμερικανισμού.

 

Η άρχουσα τάξη των Αγγλοσαξονικών ΗΠΑ, παρατηρούσε τις αγωνιώδεις προσπάθειες ανασύνταξης, της Μεταπολεμικής Βρετανίας και Γαλλίας. Ενώ έπνεαν σαρωτικά οι θυελλώδεις άνεμοι των ιδεολογιών του φασισμού, του ναζισμού και του κομμουνισμού. Και ακούγονταν υπόκωφα σε κάθε εχέφρονα, τα τύμπανα του πολέμου. ΄Ένας νέος πόλεμος γεωστρατηγικά, θα έφερνε ως καθεστώς πλέον στο προσκήνιο τις καταλυτικές ΗΠΑ. Και θα γονάτιζε  ανεξάρτητα της έκβασής του, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και τη Γερμανία. Επίσης τέλος θα παρείχε την ευκαιρία, ενός οριστικού ξεκαθαρίσματος. Των ηγεμονικών λογαριασμών στον Ειρηνικό, με την Ιαπωνία. Ο Β’ Π. Πόλεμος, ήταν προ των ευρωπαϊκών πυλών και τους ευρωπαίους, ανόητα αιφνιδιασμένους, αναμένοντας ως ‘’σωτηρία’’ τη στρατιωτική ανάμειξη των ΗΠΑ. Η Νέα Διπλωματία θα ξεκινούσε ξανά την περιπέτεια της, με αποσκευή τον Ψυχρό Πόλεμο μετά τις ‘’Σφαίρες Επιρροής’’ στην Γιάλτα και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Η Πυρηνική Περίοδος και η πορεία των οπλικών ανταγωνισμών στο Διάστημα, κάρφωσαν την επικίνδυνη πλέον ινσουλίνη της εξισορρόπησης του Διεθνούς Συστήματος, στο Διεθνές Περιβάλλον.